14 KWIETNIA 2013 III niedziela wielkanocna
Dz 5,27b-32.40b-41; Ps 30,2.4-6.11-13; Ap 5,11-14; J 21,1-19
Jezus w cudowny sposób troszczy się o mnie, staje na brzegu mojego życia, pokazuje, gdzie mam zarzucać sieci, czyli wskazuje mi kierunek mojej drogi, przygotowuje ucztę, a potem pyta o miłość. Nikt nie jest w stanie w taki sposób kochać mnie, zadbać o najdrobniejsze szczegóły, zaplanować wszystkiego tak perfekcyjnie i oddać własne życie, bym ja mogła żyć.
A jaka jest moja odpowiedź? Na pytanie: dzieci, czy nie macie nic do jedzenia? wołam rozżalona: nie!!! Czasem słucham, co mam robić, ale częściej zanim pozwolę mówić Chrystusowi, już uprzedzam jego wskazówki i mówię: wiem, wiem …potrafię zadbać o siebie, nie pouczaj mnie Panie. Nie rozpoznaję Go w znakach, jakie mi pokazuje, nie widzę Go w ludziach, wydarzeniach.
Czy kocham Cię, Panie? Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Bez Ciebie moje życie nie miałoby sensu, moje upadki nie miałyby sensu, relacje z innymi, moja praca…to wszystko nabiera smaku w Tobie i z Tobą. Bo tylko patrząc przez Twój Krzyż i Twoje Zmartwychwstanie, mogę każdego dnia podnosić się z moich słabości, patrzeć z nadzieją w przyszłość i próbować naśladować Twoją miłość. Uczysz mnie bycia we wspólnocie, tej najbliższej, w rodzinie, ale także we wspólnocie Kościoła, która choć słaba i grzeszna, to wierząca, że Ty jesteś Drogą, Prawdą i Życiem i słuchająca Twojego wezwania: Pójdź za mną!
Chcę iść za Tobą, wychodzić ze starych schematów myślenia, z zachwytem uwielbiać Cię w Twoich dziełach, budować swoje życie na Tobie i powierzać Ci wszystko. Alleluja!